Żyto ozime

Żyto ozime jest zbożem o dobrze rozwiniętym systemie korzeniowym, który może sięgać do nawet 2,5 m w głąb profilu glebowego. Dzięki temu wymagania wodne żyta ozimego są mniejsze w porównaniu do pozostałych gatunków zbóż. Największe wymagania wodne w przypadku odmian żyta ozimego występują od fazy strzelania w źdźbło do fazy kłoszenia. Zbyt duże ilości wody najczęściej prowadzą do zwiększenia podatności żyta na wyleganie. Z kolei w czasie dojrzewania ziarna nadmiar wody może sprzyjać powstawaniu sporyszu.. Temperatura w okresie siewów i wschodów w zakresie od 10 do 13°C jest optymalna dla prawidłowego wzrostu i rozwoju żyta ozimego. Odmiany najlepiej krzewią się oraz hartują przy temperaturze w okresie jesiennym w granicach 8°C. Odmiany żyta ozimego w okresie zimowym mogą przetrwać temperaturę do nawet -25°C bez obecności okrywy śnieżnej. Żyto cechują również niewielkie wymagania termiczne podczas całego okresu wegetacji. Odmiany żyta ozimego są wrażliwe na późniejszy termin siewu, ponieważ są roślinami dnia długiego. Żyto można uprawiać na wszystkich kompleksach glebowych. Jest gatunkiem tolerancyjnym na zakwaszenie gleby. Odpowiednie przedplony to ważny element, na który warto zwrócić uwagę, uprawiając żyto ozime. Odmiany najlepiej uprawiać po łubinach (wąskolistnym oraz żółtym), grochu, rzepaku oraz po mieszankach zbożowo-strączkowych. Dobrze rośnie również na stanowiskach po ziemiankach uprawianych na oborniku. Nie zaleca się uprawy odmian żyta ozimego po zbożach ozimych. Plonowanie na wysokim poziomie, bardzo dobra zdolność krzewienia oraz wysoka odporność na wyleganie to ważne cechy, którymi powinno cechować się żyto ozime. Odmiany o dobrym rozkrzewieniu są w stanie przetrwać niekorzystne warunki atmosferyczne w okresie zimy. Duże znaczenie ma także odporność żyta na choroby – m.in. na mączniaka prawdziwego, rynchosporiozę, rdzę źdźbłową oraz septoriozę liści i choroby podstawy źdźbła. Żyto ozime powinna cechować również zdolność do szybkich i wyrównanych wschodów.