Pszenżyto ozime

Pszenżyto ozime zaliczane jest do zbóż o dużych wymaganiach wodnych. W latach o niewielkich sumach opadów może reagować spadkiem plonu. Największe wymagania wodne w przypadku wszystkich odmian pszenżyta ozimego występują w fazie krzewienia, strzelania w źdźbło i w fazie kłoszenia. Z kolei nadmiar opadów, zwłaszcza w czasie dojrzewania ziarna pszenżyta najczęściej prowadzi do jego porastania. . Wszystkie odmiany pszenżyta ozimego najlepiej rosną przy utrzymujących się równomiernych i umiarkowanych opadach. Przy odpowiednich warunkach klimatyczno-glebowych oraz odpowiedniej agrotechnice pszenżyto może plonować wyżej, niż pszenica i żyto. Siew pszenżyta ozimego zalecany jest w okresie od 10 IX do 5 X. Rośliny pszenżyta ozimego najlepiej plonują na glebach o wysokiej zawartości próchnicy. Odpowiednie przedplony, gleba o strukturze gruzełkowatej oraz wolna od chwastów to ważne elementy, na które należy zwrócić uwagę, uprawiając pszenżyto ozime. Odmiany najlepiej uprawiać po rzepaku, grochu, ziemniakach i po owsie. Pszenżyto ozime uprawia się na glebach kompleksów pszennych bardzo dobrych i dobrych, pszennych górskich i zbożowych górskich oraz zbożowo-pastewnych mocnych. W przypadku słabszych stanowisk należy zwrócić uwagę na odpowiedni dobór odmian pszenżyta. Dobre odmiany pszenżyta ozimego powinny dobrze radzić sobie z niskimi temperaturami w okresie zimy oraz z innymi niekorzystnymi warunkami pogodowymi. Bardzo dobre właściwości adaptacyjne do różnych warunków klimatyczno-glebowych, bardzo dobra zdolność krzewienia oraz zimotrwałość to również cechy, którymi powinno cechować się pszenżyto ozime. Odmiany powinna charakteryzować również dobra odporność na choroby. Ważna jest odporność na pleśń śniegową, mącznika prawdziwego, rdzę brunatną, septoriozę lisci i plew, fuzariozę kłosów, rynchosporiozę i choroby podstawy źdźbła pszenżyta ozimego. Odmiany powinny wykazywać także tolerancją na siew w późniejszym terminie. Powinna wyróżniać je również dobra odporność na wyleganie i porastanie ziarna.